Rozdział 22

   Patrzyłem jak Bonnie stara się leczyć Damona. Wczesniej nie było na to czasu, bo Hanail uparła się bysmy ruszyli z miejsca. Tak więc gdy tylko zarządzilismy postój Bonnie od razu się za niego wzięła. Nie groziła mu smierć, więc w czasie marszu Aline zaczarowała go zaklęciem lewitującym, przez co leciał tuż za nami, jednak Stefan odchodził od zmysłów, nie wiedząc co dolega jego bratu, więc Hanail, w końcu dla swiętego spokoju zgodziła się na wczesniejszy postój. 

   - Co mi jest?- zapytał wyraźnie zniecierpliwiony Damon, a ja dalej udawałem, że mnie to nie interesuje, wpatrując się w moje paznokcie. Chociaż tak naprawdę, to mnie to nie interesowało, po prostu chciałem się uwolnić od Hanail, która ostatnimi czasy stała się bardzo natrętna.

   - Na pewno chcesz wiedzieć?- zapytała Bonnie grobowym tonem.

   - Gadaj- odpowiedział stanowczo, a Bonnie westchnęła głęboko.

   - Usunęły ci kły- odpowiedziała szybko na jednym wdechu.

   - Co?!- wrzasnął Damon.

   - Usunęły twoje wampirze kły, dzięki zaklęciu którego zdjąć nie potrafię. Wygląda na to, że teraz będziesz musiał pić z torebek- powiedziała, a na twarzy Damona wykwitło prawdziwe przerażenie.

   - To nieprawda- powiedział przerażony i spróbował wyciągnąć kły, jednak jedyne co mu się udało, to obrosnięcie cienkimi żyłkami wokół oczy. Po kłach, nie było jednak sladu. Teraz naprawdę się zdenerwowałem. Jak one mogły chcieć z nami współpracować, skoro robiły nam takie rzeczy?! Nie żebym przejął się Damonem, ale gdyby to spotkało na przykład Stefana, to Luna by mi tego nie wybaczyła. Z zacisniętymi ze złosci pięsciami poszłem do Hanail. Wpadłem jak rozpędzony byk do namiotu Hanail. Niestety blondynka akurat się przebierała i stała tylko w staniku i krótkich spodenkach. Postanowiłem wyjsć, ale ona złapała mnie za rękę i zaciągnęła z powrotem do namiotu.

   - Czego chciałes?- zapytała nic sobie nie robiąc z tego, że jest prawie rozebrana.

   - Co zrobiłas Damonowi?!- krzyknąłem do niej,a ona podeszła bliżej mnie, wręcz obnosząc się ze swoim odkrytym ciałem. 

   - Czy to ważne? To na co zasłużył- odpowiedziała i podeszła jeszcze bliżej.

   - Złamałas mu życie- warknąłem przez zęby, czym Hanail w ogóle się nie przejęła i podeszła jeszcze bliżej. Ta bliskosć, była już niebezpieczna.

   - Chyba nie będziemy się teraz przejmować Damonem?- powiedziała i zaczeła mnie całować, lewą ręką rozpinając mi rozporek. Co za suka! Pomyslałem i z całej siły odepchnęłem od siebie wiedźmę. 

   - Co to ma znaczyć?!- Wykrzyczała wyraźnie rozwscieczona moją reakcją na jej zaloty.- Nie podobam ci się?!- wrzasnęła, ale ja nie zwróciłem na nią uwagi i po prostu wyszłem z namiotu.

   - Jeszcze mi za to zapłacisz!- usłyszałem tylko za sobą głos Hanail.

***

   Udało mi się wyrwać z sali tronowej i skłamać Luke'owi i Katherine (którzy ku mojemu zdziwieniu dosć dobrze się dogadują), że mam jakies pilne kobiece sprawy i wymknęłam się na dach by tam spotkać się z Jessicą. Na dachu było jeszcze pusto, usiadłam się ,więc na jednym z krzeseł i czekałam na siostrę. Po chwili usłyszałem głosne pyknięcie, a przede mną zmaterializowała się Jessica. Jak ja nie znoszę tej jej mocy. Teleportacja, zasze mnie tym straszyła jak byłam młodsza, a gdy bawiłysmy się w berka, nie miałam z nią szans. Chciałabym mieć taką moc, a nie takie nie wiadomo co. 

   Jessica była dzis ubrana w bardzo ładną, przewiewną, długą spódnicę i czarny, przylegający do ciała. Dzis w końcu mogłam w niej dojrzeć starą, kwitnącą Jessicę, którą znałam z dzieciństwa. Nadal jednak widziałam, że nie jest do końca szczęsliwa. Czyms się zamartwiała. Usiadła obok mnie, a ja z miejsca zasypałam ją pytaniami. 

   - Stało się cos? Jestes chora? Chodzi o mnie?- spytałam patrząc na jej zasmuconą twarz.

   - Hej, hej, miałysmy się spotkać, żeby pogadać, a nie przeprowadzić przesłuchanie- powiedziała, siląc się na szczery usmiech.

   - No tak- to co chciałas mi powiedzieć.

   - Gdzie byłas, gdy cię nie było? Chciałam cię znaleźć i do ciebie dołączyć, ale nie wiedziałam gdzie cię znaleźć- żaliła się siostra.

   - To tu, to tam. Na początek siedziałam kilkaset lat w starożytnej Grecji i nawet przespałam się z Brutusem, później przeniosłam się do osad wikingów, brałam udział w wyprawie dookoła swiata Magellana i przy okazji podrywałam marynarzy, walczyłam w I i II wojnie swiatowej, walczyłam o zniesienie Muru Berlińskiego i na koniec wybrałam się do Nowego Orleanu, a teraz jestem tutaj- opowiedziałam jej najszybciej jak mogłam, co robiłam przez najbliższe trzy tysiące lat.- A tak z innej beczki, wiesz co się stało z Natalen? Od dawna jej nie widziałam.

   - To ty nic nie wiesz?- spytała mnie Jess i widząc moją minę, znała już odpowiedź.- Ona nie żyje. Po tym jak powiedziała ci prawdę o planach Rogena, to ojciec zakatował ją za to na smierć. Sądził, że przez to, że poznałas prawdę, nie będziesz chciała współpracować- odpowiedziała, a ja poczułam jakby spadł na mnie kilkutonowy kamień. Jessica chyba widziała moje załamanie.- Ale nie przejmuj się. Przecież i tak nigdy jej nie lubiłas, nie? 

   - Tak, ale...pomogła mi- odpowiedziałam, a po moim policzku spłynęła samotna łza. To nie mój ojciec zabił Natalen, to ja ją zabiłam swoją ciekawoscią.

   - Luno, nie poznaję cię. Ty się kims przejmujesz? A już szczególnie to wredną małpą?- zdziwiła się Jessica.

   - Masz rację. Muszę się wziąsć w garsć. To ten Stefan i Klaus tak mnie zmiękczyli- powiedziałam i przetarłam oczy rękawem.

   - Kto?- dopytywała się Jessica, a ja westchnęłam i opowiedziałam jej historię ostatniego miesiąca. Gdy skończyłam Jessica wyglądała jakby przegrzały jej się trybiki w mózgu i musiała to przemysleć jeszcze raz.

   - Zaraz, zaraz, Klaus Mikaelson?- zapytała.

   - Tak, ale przecież nie wspominałam ci o jego nazwisku?- wydawała mi się to podejrzane.

   - Widzisz... kiedys miałam romans z jednym z nich. Z tym którego zabiłas- Elijahą- odpowiedziała, a mnie zrobiło się głupio. To przez to jest taka przygnębiona. Wtedy cos mnie olsniło! To stąd Elijah wiedział, że mówię prawdę o tym, że jestem prapierwotną. Bo już jedną spotkał. Bo już z jedną się przespał. 

   - Przepraszam...- bąknęłam.

   - Cos ty! Nie przepraszaj, to nie było nic wielkiego- odpowiedziała tym razem ze szczerym usmiechem na ustach.- Własciwie, to była tylko znajomosć, ale i tak starałam się zorganizować jemu i Rebece ucieczkę, niestety, nie zdążyłam.Ale to nie twoja wina. Po prostu ojciec przejrzał moje plany i przspieszył Ceremonię Feniksa.

   - No nieźle- przyznałam smutno.

   - Ale mam jeszcze jedną złą wiadomosć- powiedziała, a ja spojrzałam wyczekującą.- chodzi o ciebie...

---------------------------------------------------------------------------------

Hue hue hue, jestem z siebie dumna, znów przerwałam wam w najlepszym momencie. Wczoraj wróciłam z obozu i jestem trochę przygnębiona otaczającą mnie samotnoscią. Wiadomo jak to jest, jeszcze wczoraj byłam otaczana przez ludzi, a teraz jestem sama. Nie ma nawet Moni (czyt. Mojej bliźniaczki), a moje koleżanki są na obozie w Zakopanem by stamtąd uprzykrzać mi życie, dzwoniąc do mnie o 2 w nocy i udając zakład pogrzebowy lub szpital psychiatryczny. 

To tyle, do następnego rozdziału,

Ellcia :*